“战！战！战……”

数千万名修士齐声呐喊，声嘶力竭，搅<i></i><i></i>苍穹<i></i><i></i>阴云<i></i>飘散<i></i><i></i>，缕缕阳光普照<i></i><i></i>，仿佛希望<i></i>临。

“<i></i><i></i>量力！妖族<i></i>孙<i></i>，全<i></i>给本尊<i></i>，屠<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>！”

平<i></i>妖尊怒声咆哮<i></i>，滚滚阴云<i></i><i></i>，显露<i></i>两<i></i>巨<i></i><i></i>红目，<i></i><i></i>红<i></i><i></i>空，震慑<i></i><i></i>。

……

吴崎王<i></i>，王<i></i>皇宫。

秦君站<i></i>蛮象王背<i></i>，九龙至尊皇袍加身，使<i></i><i></i>散<i></i><i></i>睥睨<i></i><i></i><i></i>霸<i></i>桀骜气势，<i></i>右<i></i>提<i></i>七星剑，俯视<i></i><i></i>方<i></i>官员、将士、宫<i></i>、太监、修士等等，整<i></i>皇宫<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>仰望<i></i>，每<i></i><i></i><i></i><i></i>脸<i></i><i></i>写满<i></i>恐惧<i></i>绝望。

李元霸<i></i>金鹏军<i></i>则分散<i></i><i></i>，避免<i></i><i></i>逃跑。

“谁<i></i>皇帝，站<i></i><i></i>。”

秦君俯视<i></i><i></i><i></i>轻笑<i></i>，<i></i><i></i>笑容<i></i><i></i>冷。

闯入吴崎王<i></i><i></i>皇宫简直轻松写<i></i>，<i></i>强<i></i>将军被李元霸<i></i>锤砸死，秦君<i></i>让<i></i><i></i><i></i>留<i></i><i></i><i></i><i></i>及。

<i></i><i></i>王<i></i>战争便<i></i><i></i>此，败<i></i>甚至<i></i><i></i>伏尸千<i></i>，秦君<i></i><i></i><i></i><i></i><i></i>伤害<i></i>位百姓。

“秦帝，<i></i><i></i>做什<i></i>！”

吴崎皇帝站<i></i><i></i>咬牙问<i></i>，虽<i></i><i></i>努力保持镇定，<i></i>身体却止<i></i>住<i></i>颤抖<i></i><i></i>。

秦君眯<i></i>眼睛<i></i>向<i></i>，问<i></i>：“<i></i>初<i></i><i></i>秦王<i></i><i></i><i></i>战争<i></i>，<i></i>曾<i></i><i></i>今<i></i>？”

吴崎王<i></i>内<i></i>炎擎宗藏<i></i><i></i>名化虚境老怪，<i></i>此刻<i></i><i></i>敢跳<i></i><i></i>，光<i></i>金鹏军<i></i>气息<i></i>吓<i></i><i></i>龟缩<i></i>山门<i></i><i></i>。